2 oktober 2019 - De opwinding die je voelt als je naar een nieuw land reist duurt helaas niet meer, maar een ander komt ervoor in de plaats: zullen ze je leren kennen, hoeveel ben je gegroeid, zijn ze blij met de cadeaus, zal ik het weten helemaal door het programma. Kan ik alles meenemen, aangezien de cadeaus en pakjes zich maar opstapelen, maar passen ze in 2 x 23 kg en een keer in 12 kg? Maar natuurlijk wordt alles opgelost, alles past, ik kan zelfs mijn persoonlijke bagage, die uiteindelijk maar 10 kg is (die alleen mijn spullen en het kantoor bevat) gratis inchecken, er zijn zoveel passagiers op de vliegtuigen, dus ik reis comfortabel. Nog ruim een uur tot ik door de paspoortcontrole in Dakar ben. Natuurlijk moet je me het adres en telefoonnummer vertellen van waar ik woon, maar ik heb alleen de naam van de accommodatie. Dit lijkt een veelvoorkomend antwoord te zijn, ik zie de twijfel op het gezicht van de soldaat die de inspectie doet, en natuurlijk herinner ik me dat Senegal een favoriete bestemming is voor oudere blanke dames die de verbinding voor 1-2 weken willen verbreken en het gevoel hebben weer een begeerlijke jonge vrouw...
Abdou wachtte geduldig. Abdou is een schat, hij zal de komende 8 dagen mijn chauffeur, tolk en gids zijn. Goed gehumeurd, aangenaam gezelschap, goed om mee te werken en mee te reizen. Tegen de tijd dat we bij de accommodatie aankomen, hebben we het programma al afgesproken - dat zal zeker niet gaan zoals we willen, maar dit is Afrika, je moet je flexibel aanpassen, Inchallah, zoals de lokale bevolking zegt.
De eerste 2 dagen beginnen met een overzicht van het Art for Life programma. Het is eigenlijk 1 jaar geleden begonnen, dus we kunnen zien wat er niet goed was en wat er moet worden veranderd. Onze aanvankelijke vrees, die ontstond tijdens het bezoek aan de scholen, waar men overal wedde dat deze kinderen een grote achterstand zouden oplopen, dat er ernstige problemen zouden ontstaan, is gelukkig niet uitgekomen. Vrijwel iedereen deed het goed, veel beter dan we dachten. Dus vandaag wordt besteed in de geest van prijsuitreiking, schoolbetalingen en marketing. Dat was tenminste het plan...
De dag begon toen we 1,5 uur voor de Turkse ambassade zaten omdat Abdou "snel" iets geregeld had. Ik zat in de auto, in de hete zon, en wachtte. Toen was de opname alleen mogelijk bij de 4e bank, en natuurlijk spraken alle automaten alleen Frans. Nou, we hebben nog niet geleerd hoe we geld moeten opnemen... maar ik worstelde ermee, hoewel ik soms bang was dat de machine de kaart zou inslikken en pas na vele pogingen kon ik het maximale bedrag raden geld dat het bereid was uit te geven.
Natuurlijk denk je niet eens aan zulke dingen als je aankomt in Camara Ház, waar enkele van onze kleine kunstenaarszaailingen leven. We vechten ons een weg door de donkere gang en de kudde schapen beweegt zich in de tegenovergestelde richting, en ca. Met z'n 15en beklimmen we de levensgevaarlijke trap zonder drempels naar het terras op de eerste verdieping en de trommels en kalebassen spelen al, de peulfluit speelde en de 2-jarige schudde zijn naakte kontje als een blanke alleen dromen van. De hele familie, minimaal 30 personen, danst op de amper 6 m2, volwassenen en kinderen komen het geïmproviseerde feest binnen, ongeacht leeftijd of geslacht. Het bleek dat we niet veel tijd hebben, want vandaag is het de 61e verjaardag van Guinee's onafhankelijkheid, er zal een groot feest zijn, waar de "Petit Camara", dat wil zeggen onze kinderen, zal optreden en een show zal geven. We zijn met ongeveer 40 man in de ruimte van 25 m2 waar we naar toe gaan, de lucht is koel, 36 °C. Ik schud de hand van de oude moeders en grootmoeders die hier wonen, ze doorlopen de gebruikelijke beleefdheidsrondes. Ik deel de cadeaus uit, ik zeg een paar woorden tegen elk kind, je hebt goed gestudeerd, we zijn trots op je, doe je best, ik geef degenen die nu eerst gaan een klopje.
Stralende ogen, trotse blije glimlachen waar ik ook kijk, die nog helderder schijnen en wijd opengaan van verwondering - vooral van de ouders - als ik Mariama, Adama en Mamadou Babeng het prijzengeld voor goede studies overhandig. Niet veel geld, maar ze kunnen wel een paar dingen voor zichzelf kopen. Dan komt de rij sollicitanten, daar zouden we ook geld voor nodig hebben, maar ik zeg dat we helaas ook geen geld aan de bomen hebben laten groeien, maar we zullen zien wat we kunnen doen.
Ten slotte gaan we winkelen, en tot mijn grote verbazing blijkt wat ik dacht dat een woongebouw was een enorm marktdoolhof te zijn. We lopen hier doorheen, afdingend hier en daar: er was een supporter die geld stuurde in plaats van een pakketje, nu geven we dat uit. We galopperen door het labyrint, de stoffige straat in met de rottige geur van open riolen, de kinderen onderhandelen, passen, en uiteindelijk koopt iedereen schoenen en kleding, wat ze maar willen. Daarna brengen we ongeveer een uur door in de bekende schoolboekenwinkel, in het smalle, amper 2 meter brede gat, volgepropt met 6-7 andere mensen terwijl er 3-4 aankopen tegelijkertijd worden gedaan. Ze halen de schoolspullen op van de meisjes die vanmorgen voor school hebben betaald. Ik word hier erg duizelig, mijn water staat in de auto en ik heb rond 15.00 uur vreselijke honger, maar er is tenminste een goede ventilator, dus het water stroomt tenminste niet zo veel van me af. Terugkerend naar het huis, maken we foto's van de composities, krijgen wat rijst met uiensaus en gaan naar het feest. In het middagverkeer van Dakar leggen we een afstand van net geen 600 meter af in 1,5 uur. Een dolle stoet voetgangers, paardenkoetsen en bromfietsen, iedereen duwt, elke auto wordt aan de kant gezet, maar ze schreeuwen niet, ze zitten rustig en weten dat ze vroeg of laat toch zullen komen waar ze heen gaan. Ons kinderprogramma is allang verdwenen, denk ik. Maar dit is Afrika, het aangekondigde feest om 2 uur is nog niet eens begonnen als we daar aankomen. De zaal is vol met dames en heren gekleed in prachtige Guinese kostuums, overal donker paarsbruine stippenjurken. De hal is enorm, maar nogal vervallen, air nuku.
Ten slotte gaan we winkelen, en tot mijn grote verbazing blijkt wat ik dacht dat een woongebouw was een enorm marktdoolhof te zijn. We lopen hier doorheen, afdingend hier en daar: er was een supporter die geld stuurde in plaats van een pakketje, nu geven we dat uit. We galopperen door het labyrint, de stoffige straat in met de rottige geur van open riolen, de kinderen onderhandelen, passen, en uiteindelijk koopt iedereen schoenen en kleding, wat ze maar willen. Daarna brengen we ongeveer een uur door in de bekende schoolboekenwinkel, in het smalle, amper 2 meter brede gat, volgepropt met 6-7 andere mensen terwijl er 3-4 aankopen tegelijkertijd worden gedaan. Ze halen de schoolspullen op van de meisjes die vanmorgen voor school hebben betaald. Ik word hier erg duizelig, mijn water staat in de auto en ik heb rond 15.00 uur vreselijke honger, maar er is tenminste een goede ventilator, dus het water stroomt tenminste niet zo veel van me af. Terugkerend naar het huis, maken we foto's van de composities, krijgen wat rijst met uiensaus en gaan naar het feest. In het middagverkeer van Dakar leggen we een afstand van net geen 600 meter af in 1,5 uur. Een dolle stoet voetgangers, paardenkoetsen en bromfietsen, iedereen duwt, elke auto wordt aan de kant gezet, maar ze schreeuwen niet, ze zitten rustig en weten dat ze vroeg of laat toch zullen komen waar ze heen gaan. Ons kinderprogramma is allang verdwenen, denk ik. Maar dit is Afrika, het aangekondigde feest om 2 uur is nog niet eens begonnen als we daar aankomen. De zaal is vol met dames en heren gekleed in prachtige Guinese kostuums, overal donker paarsbruine stippenjurken. De hal is enorm, maar nogal vervallen, air nuku.