3 oktober 2019 - Ik word om middernacht wakker van een enorme storm. Het regent zo hard dat je niets kunt zien en de pijl van God vliegt heel dichtbij, waardoor de omliggende gebouwen in het daglicht komen. 's Morgens word ik echter wakker met een stralende zon, ik schrijf snel de blog van gisteren en na het ontbijt beginnen we aan de tweede dag, die vandaag niet al te veeleisend is. We beginnen bij de bank, ook hier kan ik pas geld opnemen in de derde. Hakuna matata, zoals ze zeggen in de oostelijke helft van het continent... Omdat het ochtend is, is de stad vol met bayefalls en talibés in "clownkleding", blaffend op elke hoek. Bij de Taliban weet je echt niet wanneer je goed bezig bent: als je ze geld geeft en daarmee een uitbuitingssysteem in stand houdt, of als je niets geeft, wetende dat als ze de voorgeschreven penzum niet mee naar huis nemen, ze zullen worden gestraft. Volgens Abdou worden de koranscholen nu aangevallen en zullen ze binnen 4-5 jaar worden opgeheven. Het zij zo, al is het moeilijk voor te stellen dat op deze manier een eeuwenoude traditie zou kunnen worden afgeschaft. Uiteindelijk geven we ze eten, dat zeker bij ze blijft, en de bayefalls krijgen 100-200 CFA om te bidden voor ons geestelijk welzijn.
De ochtend begint niet goed, nu zie je het resultaat van het feit dat ik gisteren net flauwviel in bed. De camera valt uit na de eerste video en ik heb geen reservebatterij. Dus vechten we ons in 45 minuten een weg terug naar het hotel in de grootste ochtendrazernij, in mistachtige dieselrook. Ik vervang de batterij, stap weer in de auto en film vrolijk verder als ook deze batterij aangeeft dat hij leeg is. Ik durf niet tegen Abdou te zeggen dat, ook al hebben we 1 uur verspild, ik liever de telefoon pak... die is ook dood. Gelukkig heb ik de batterij bij me, dus ik kan er in ieder geval video's en foto's mee maken.
We beginnen de dag in Oussou en komen aan bij het begin van school. Dat wil zeggen, we zouden aankomen als het rioolvuil dat was weggestroomd door het regenwater dat 's nachts was gevallen, niet als een rivier over de straten zou stromen. Daarnaast staat de riolering zo hoog dat het niet te zien is waar een steen uitsteekt, of waar een kuil zit waar we in vast kunnen komen te zitten. Met veel moeite worstelen we door de poort en slagen erin eruit te komen zonder in het riool te verdrinken. De directrice begroet me als een oude bekende, we overleggen snel wie het eerst begint, wie naar welke klas gaat, we krijgen de leslijsten.
We spreken af dat de certificaten elk kwartaal naar mij worden gestuurd, schrijf gewoon een brief waarin staat wie ik ben. We gaan naar de boekwinkel, Adama en Dieynaba wachten al in de tuin met hun geboorteakte, die nodig is voor registratie. Uiteindelijk gaan ze ook mee, zelfs de schoolconciërge en een van Adama's vrienden: we zitten met z'n zevenen in de kleine Reno Scenic, dus geen wonder dat we vast komen te zitten. De wielen bedekken alles binnen een straal van 30 meter met uitwerpselen, huilt Abdou omdat zijn wielen verslijten. Ik wil hem niet vertellen dat niets meer kan slijten op die spiegel radiaal... En ook al lijkt hij bang te zijn voor zijn auto, zijn ogen schamen zich niet eens voor de fietser die van achteren op ons af komt en zwaar aanklopt . Er stapt niemand uit, hoewel begrijpelijk, die zich in een halve meter riool wil laten onderzoeken. Steeds meer vrijwillige luchtverkeersleiders zwaaien ons waar we heen moeten, Abdou weet op de een of andere manier de auto eruit te krijgen, de ruitenwisser veegt ijverig de mist van de voorruit. Laten we het niet hebben over de geur bij 37 C, soms kokhals ik discreet een beetje.
Bij de boekhandel is er alleen een springbare rioolstroom. Ze verzamelen de boeken en pamfletten gedurende 2 uur, de eigenaar is er nu niet, ook al werden we hele goede vrienden, hij wilde me gisteren al schrijven, maar ik heb hem kunnen tegenhouden. Tegen de tijd dat we klaar zijn, arriveert hij en mislukt het afweren, vooral omdat hij voor morgen Senegalese potloden gaat halen...
U wordt begroet door grote stilte in het Camara-huis. De buurman stierf die nacht, en zoals in dit geval mensen die in Afrika dicht bij elkaar wonen, rouwen samen. Het is vreemd dat dit huis vol leven, muziek, dans en gelach zo levenloos en zonder een glimlach is. We voelen ons overbodig: we overhandigen snel de boeken, we praten wat meer met de kinderen: met zoveel mooie dingen die ze hebben gekregen, zou iedereen de beste van de klas moeten zijn! Ze wonen hier in hetzelfde huis, helpen elkaar studeren. Zorg goed voor de boeken, want sommige zijn 2 jaar nodig, die krijgen volgend jaar geen nieuwe als er iets mee gebeurt. Ik vraag wie er geen rugzak heeft, vier mensen komen naar voren. Misschien kunnen we het hen vertellen met de October Trip to Africa-groep...
Ze laten je vandaag ook niet gaan zonder lunch... terwijl we eten, kijken we hoe een vrouw de stukken van het prestatiekostuum naait en een ander het versgemalen maïsmeel in een plastic wasbekken zeeft. We krijgen wat enveloppen met brieven aan supporters, morgen komen we terug voor de rest. We nemen afscheid: het is 16.00 uur. Ik herinner me dat het Museum van Afrikaanse Geschiedenis afgelopen september is geopend, laten we het gaan bekijken. Het ronde gebouw van het museum bevindt zich tussen het Nationale Theater en het zeer mooi gerenoveerde oude stationsgebouw, dicht bij de veerboot van het eiland Goré. En voorzien van airconditioning!!!
De tentoonstelling wordt echter voor mij helaas oninteressant nadat de begane grond, zeker nadat het deel van de tentoonstelling over slavernij van de 3e verdieping is verdwenen, en de 2e verdieping, op een kamer over de ontwikkeling van de Afrikaanse religie na, is overgebracht naar een tentoonstelling over het leven van de Chinezen... natuurlijk, ik weet het, de Chinezen gaven het geld, ze bouwden het, maar toch... maar de airconditioner werkt perfect op de begane grond!!!
Ik winkel nog steeds een beetje in de nabijgelegen winkel. Abdou koopt bij een straatverkoper een hete, geconcentreerde gemberdrank, vol suiker en citroensap, het is erg lekker, en hij lust het zelfs om 7.30 uur 's avonds in de hitte van 35 graden. We eten nog een broodje en keren terug naar huis om uit te rusten: vanaf morgen hebben we 3 zware dagen op de School of Hope!