Boven de 40 worden mensen "gek". De jongens spelen meisjes, de meisjes verleggen hun eigen grenzen. Ik leerde duiken toen ik ouder was dan 40, daarna ging ik voor het eerst raften. Liefde voor Afrika is niet nieuw. Maar alleen reizen met een andere vrouw zonder man is nieuw. Nee, niet omdat het plotseling tot iedereen doordringt. Ik denk dat, hoe veilig sommige delen van het continent ook worden beschouwd, een vrouw niet zonder een mannelijke metgezel zou moeten gaan. Toch beginnen steeds meer jonge meisjes en oudere dames aan de reis, dus aangezien we de grenzen van boven de 40 verleggen, waagde ik de sprong. Het punt is dat ik me op mijn gemak voel in mijn relatie, in de zin dat ik eraan gewend ben dat Bandika er altijd voor me is. Als er iets is dat hij helpt, als ik echt ongelukkig ben, lost hij het op. En nu wil ik Bandika niet aan mijn zijde hebben. Als er iets moet worden opgelost, heb ik het nodig. Onafhankelijk. Of hooguit met Kati, de voorzitter van de raad van toezicht van Stichting Africa Differently.
Mijn deelname aan het programma begon ook heel leuk. Ik kon de kaartjes die ik maanden eerder had gekocht voor een van de optredens van Mamma Mia niet verkopen, dus reorganiseerden we ons en gingen toch naar het theater. In feite ontmoetten we daar Andi, de oprichter van de Foundation, ongepland, maar volgens de wil van de hemel. Ik vroeg gekscherend wanneer we naar Afrika gingen, en het antwoord was dat ze vrijwilligers zochten voor het Ghana-project. Nou, zo is het begonnen.
Ook in Wenen kende de reis een avontuurlijke start. Op het vliegveld hebben we, nadat we het pakket hadden afgegeven, gepraat totdat we bij G in plaats van C uitkwamen. We passeerden een rij (en ik lachte dat die ging beginnen), totdat een dame in uniform ons de weg wees. Nadat we de boarding gate zeer vakkundig hadden gevonden, vertrokken we naar Parijs. Ik heb echt een hekel aan CDG airport. Ook de gemengde busritten. 2E wordt ook gerenoveerd. Er is geen normale veldsterkte en geen informatieborden. Nadat we na de vele veiligheidscontroles bij de K39-gate waren aangekomen, gingen we lunchen, want de dag is nog lang en Ghana is nog ver weg. En ik neem teder afscheid van espressokoffie. Erg gevoelig.
Toen ze de poort openden, was ik niet zo verbaasd dat er weinig blanken onder de passagiers waren. De zwarte vrouwen dragen echter allemaal traditionele Afrikaanse kleding. Wanneer de wind en de atmosfeer van Afrika je raken in het vliegtuig. Met een volkomen logische gedachte checkte ik in, niet naast het raam, maar aan de kant van de tweezitsrij dichter bij de gang. Ik hoef niemand wakker te maken als ik niet meer stil kan zitten. Naast het raam (en een beetje op mijn stoel) zat een man uit Burkina Faso, iets ouder dan ik... En hij heeft zich de laatste tijd ook niet gewassen. De woorden van een kennis klonken in mijn oren: het Ghanese vliegtuig zal kleurrijk zijn en stinken. En echt. Om een minimale privésfeer te behouden, probeerde ik naar rechts te gaan, dus natuurlijk kwamen de stewardess en alle anderen die probeerden het toilet te naderen naar me toe. Onder de stewardessen bevonden zich verschillende knappe mannen, van wie er een duidelijk op Brad Pitt leek met bruin haar. Soms heb ik er spijt van dat ik geen eersteklas ticket heb gekocht.
Het vliegtuig naar Parijs vertrok bijna een uur te laat en er werd maar een minimum aan binnengebracht. We landden eerst in Burkina Faso. Het verhaal is interessant omdat het al weken een onderwerp is onder vrienden dat ze in sommige Afrikaanse landen geen wereldgeografie onderwijzen, ze kennen alleen de geografie van Afrika of misschien alleen de geografie van hun eigen land en hoe goed het zou zijn om spelenderwijs Afrikaanse kinderen leren over wereldgeografie en geschiedenis. Een van mijn kennissen was in de weken voor vertrek constant aan het trekken met Burkina Faso, zodat ik vakkundig les kon komen geven aan de Ghanese kinderen, hun noorderbuur. Toen ik landde, was ik zo comateus dat ik met de menigte begon weg te komen. Pas toen mijn mobiele telefoon aankondigde dat ik welkom was in Burkina Faso, besefte ik dat ik het vliegtuig niet op de juiste plek wilde verlaten. We hebben ook een tijdje in Burkina gezeten en zijn toen richting Accra gegaan. Niet lang daarna landden we. De drie starts en landingen eisten hun tol van mijn oren en bij het uitstappen ca. Ik was net zo doof als na de duikcursus. Bij binnenkomst wordt een bewijs van vaccinatie tegen gele koorts gevraagd. Ze maken een foto en nemen een vingerafdruk. Bij het maken van een foto zegt de kleine man dat ik mijn bril moet afzetten. 's Avonds laat, als mijn ogen toch moe zijn. Nou ja, een basverzwaarde hindernisbaan... Ik heb er nog nooit van gehoord, en nu zie ik het niet eens. Toen had ik ook communicatieproblemen tijdens de visumcontrole, omdat ik helemaal niet kon horen, en de man niet eens normaal articuleerde, tegen de tijd dat we bespraken dat ik een week zou komen met een vriendin, alle passagiers ingevoerd bij de andere vensters en de terminal was leeg. Dan zie ik dat Kati nog niet klaar is, ook al is ze eerder begonnen. Op de een of andere manier kwamen we echt vast te zitten op het rooster. Toen kwam de volgende uitdaging, de ingecheckte bagage op mijn naam, die 23 kg donatie bevat, is niet bij ons aangekomen, en dit werd gemeld door een sms van Air France.
De andere pakketten waren een van de laatsten die uit het vliegtuig stapten en Kati begon zich zorgen te maken dat ze meer dan één pakket met de luchtvaartmaatschappij zou moeten toveren. Bij het verlaten van de terminal controleren ze ook de pakketten en de stickers die je op de luchthaven van verzending hebt ontvangen om te zien of je echt je eigen pakket meeneemt. Voor de terminal stonden Anita, Judit en Gergő te wachten, die hier al maanden vrijwilligerswerk doen in Ghana en de lokale omstandigheden goed kennen. Ze wachtten op ons met een lokale telefoonkaart, maar Kati's apparaat kon op de een of andere manier geen vrienden maken met de kaart. Na een korte discussie stapten we in de auto - uber werkt hier heel correct en heel goed - en gingen naar de accommodatie voor de nacht. Onze accommodatie was solide, eenvoudig, de wifi wilde niet werken, maar het was een goede plek om alle apparaten op te laden, te slapen en mijn haar te wassen, maar het ontbijt was goddelijk en het restaurant gezellig.