Zondag 17 maart 2019 - Vroeg in de ochtend maakten we ons klaar om naar school te gaan met de vrachtwagens, met de computerruimte en de bibliotheek meubels en apparatuur (computers, printer, kopieerapparaat), boeken, cadeaus voor kinderen en andere materialen en briefpapier voor de school. . Het werd aanbevolen om voor 9.00 uur te vertrekken om de politie te vermijden, die u onderweg kan aanhouden en controleren. We werden echter begroet door een lekke band in een van de vrachtwagens op het erf van onze accommodatie.
De krik van de auto was kapot, de jongens gingen op zoek naar banden, terwijl ik 5 uur in het tuinmeubilair bleef slapen en ondertussen de blog van de dag ervoor afwerkte. We begonnen tussen de ochtend en de vroege ochtend - en we bereikten natuurlijk alleen de hoek, waar we hadden gepland te wachten op een andere vrachtwagen die in de band parkeerde. Zsolt van Trabant Expedico ging ook met ons mee en de arme man bedoelde niets dan goede dingen toen hij het ochtendverkeer wilde opnemen met een camera in zijn hand als onderdeel van een kort interview met Andi. De politie zag hem en er brak een rel uit: we verspilden minstens een half uur, papieren bekijken, schelden, schreeuwen, bellen en de opname wissen... we begonnen echt te voelen dat dit ding vervloekt is, we zullen nooit de school ... Meneer Haidara, de school die de oprichter naar ons toe is begonnen, omdat ze zeker wilden zijn dat we echt zouden aankomen (we zouden het vinden en er zou meer politie op de weg zijn). We ontmoetten elkaar ongeveer halverwege, daar zwaaide hij naar de kant van de weg, toen ging hij voor ons uit, het konvooi leidend. (Hij geloofde waarschijnlijk niet eens dat we het zouden vinden, hoewel het pad heel eenvoudig is: direct na de brug, over de markt, weer rechts bij de Bank of Africa, recht voorbij het bord "Met Maggi is elke vrouw een ster" en de kleine winkel "Sanzelizé" en op de hoek van de stofzuiger Tounkara, sla opnieuw rechtsaf, sla dan linksaf in de eerste straat, dan weer links in de tweede.)
Op school was er grote vreugde toen de vrachtwagens arriveerden, en veel helpers verzamelden zich, die de lading snel naar de juiste lokalen brachten (daarvoor moesten de elektriciteitskabels met een lange stang worden opgetild zodat ze niet door het dak van de goederenwagen snijden). Jim coördineerde de vrachtwagens, Andi was boven als verkeersregelaar die vertelde welk pakket waarheen moest, daarna sorteerde hij de omvangrijke spullen (Andi zal je daar meer over vertellen), en ik in de kamer computer/bibliotheek dozen met boeken en gedemonteerde meubels. We hadden nauwelijks ruimte om samen te komen, en de helpers en ik glipten achter elkaar naar binnen: Jim begon met het in elkaar zetten van de kerkbanken (toen keerde hij terug naar het mede-oprichtende evenement om het werk te voltooien dat we hadden beloofd). Tenslotte stapte ook Gábor Kammer, een van onze chauffeurs, in omdat hij het niet kon aanzien dat de mensen die de banken aan het opzetten waren, begonnen te boren in ijzer in plaats van hout zodat de banken weer vastgeschroefd konden worden.
Deze oplossing heeft het montageproces enorm versneld. Andi en ik hebben de planken in elkaar gezet en aan elkaar geschroefd, en toen de fundamenten eindelijk op hun plaats zaten, begon ik de inhoud van de boekendozen te plaatsen en de planken te labelen. Toen werd duidelijk dat de achterkant van de planken niet mooi was, maar Andi herinnerde zich dat we in november nog 2 posters hadden meegebracht die verband hielden met het handenwasproject en daarna thuis hadden gelaten, gemaakt door de Igazgyöngy Foundation en vier kleinere schilderijen gemaakt door de studenten. van de middelbare school Mihály Táncsics ("Hier wonen we, zo leven we de schilderijen"), dus werden ze aan de lelijke achterkant van de planken genageld ten koste van een enorm gevecht (minstens acht mensen namen deel aan dit spijkeren) . En de computertechnicus die door meneer Hajdara was gebeld, installeerde de computers een voor een en tot onze grote opluchting werkte alles perfect!!! Het Andi-team controleerde vervolgens de cadeaus en andere cadeaus die naar school waren gebracht, terwijl ik boeken uitpakte en de bibliotheek organiseerde. Ook al waren we al erg moe en bekrast, we hebben nog steeds heel snel gewerkt, want we hadden weinig tijd, morgen is de inhuldiging! Het was verschrikkelijk heet, we waren vies van top tot teen, en we zouden alles hebben gegeven voor een emmer ijsblokjes, want ons mineraalwater was in 1 uur opgewarmd tot 30°C, en zelfs als we het dronken hadden, deed ze het niet 'T. lest onze dorst niet.
Vandaag fungeerde ik niet alleen als verkeersregelaar en meubelmonteur, maar ook als pakketorganisator. De kinderen droegen ook de cadeaupakketten en liepen rond om te zien wie een pakket kreeg, wiens naam erop stond, of ze het hadden en hoe groot het was en wat erin zat (je kon de inhoud zien in de doorzichtige plastic dozen als ze vonden die van hen, ik kon bijna de fysieke pijn zien op hun gretige gezichtjes dat ze hem niet konden uitdoen, niet konden openen om iedereen gerust te stellen dat ze geloven dat iedereen een cadeau zou krijgen omdat we dit ook deden voor iemand wiens supporter heeft niets gestuurd. Ze moeten constant berispt zijn want alleen zij stonden naast hun pakket en staarden, en mijn hart brak, maar morgen is de grote ceremonie, als iedereen alles ontvangt.
Toen schrok ik ook toen bleek dat ca. Er zijn geen arrangementen voor 8 tot 10 kinderen. In de kamer bij 40°C zonder luchtbeweging begon ik opnieuw te zoeken en de pakketten opnieuw in te pakken (er waren meer dan 80 pakketten!) inbegrepen in de dozen, gelukkig zag ik een rugzak in een doos die ik had ingepakt... Dus daar begon ik weer voor de derde keer, alles uitgepakt en uiteindelijk alle kinderpakketten gevonden!!!! Toen ik hier klaar was, hielp ik Ági in de bibliotheek totdat het speelgoed tevoorschijn kwam en de mensen daar gingen kijken wat er aan de hand was. Dus midden in het grote boor- en snijwerk, het opzetten van de bibliotheek, het opzetten van de computer, begon ik te leren welke spellen ik moest spelen op een reeds gemonteerde bank... toen stopte ik omdat ik merkte dat het team dat ' t zittend voor de haastig geïnstalleerde draagbare airconditioner, allemaal om me heen staan en spelen en uitleggen aan mijn huidige "tegenstander" hoe te bewegen, wat te doen of welke kaart te gooien... Dus het leren van het spel stopte, en het werk ging door, vooral nadat Jim, die ondertussen was teruggekeerd, de airconditioning had uitgezet en had uitgelegd dat als ze niet naar buiten gingen en alle ramen en deuren sloten, het gewoon voor niets zou zijn. Ondertussen kwam er een eersteklas jongen die werd opgenomen in het kinderbijstandsprogramma... nou, het gebeurde.
We hadden alles klaar tegen de vroege avond - we konden het niet geloven! Opgelucht maken we ons klaar om terug te keren naar de accommodatie, waar we eindelijk kunnen douchen en enkele liters koud water kunnen drinken. Maar zo is het niet gegaan. Want 's middags, terwijl we op de schoolvloer aan het werk waren, vond er een enorme barbecue plaats in de kleine ruimte voor de receptie en de conciërgekamer: er werd een diner bereid ter ere van het werk dat we hadden verricht, en 's avonds we vierden in de computerruimte en bibliotheek dat alles eindelijk in orde was. Dus gingen we op een bankje zitten en terwijl het eten klaar was, speelden we intense spelletjes met de directeur en de kinderen: geheugenspel, amoebe, jenga, puzzel...
Het kind kwam uit iedereen! Lachend en lachend haalden we boeken uit de bibliotheek en legden ze uit over Hongarije, Boedapest, de wereld (we brachten ook Franse albums en atlassen over Boedapest en Hongarije mee). Jim paste ook de afdruksoftware toe op een van de computers, dus de eerste gedrukte pagina van de school was klaar! Tijdens het gesprek werd inderdaad de eerste gedrukte pagina van de school van het hele district onthuld, aangezien geen enkele andere school in het Bozola-district een computerlokaal of een bibliotheek heeft! En ik legde uit hoe het kopieerapparaat werkt. We hebben het meteen ingehuldigd, want de toespraken voor morgen en het programma van de ceremonie waren al voor ons gefotokopieerd. Ondertussen arriveerde ook de heer Haidara (nu met 3(?) echtgenotes) en vroeg me om 5 jonge studenten uit te kiezen aan wie de lokale potentaten de geschenken zullen overhandigen in aanwezigheid van televisie. Ik selecteerde onze beste studenten, onder wie er maar één jongen was: toen meneer Haidara me uitlegde waarom er maar één was, en ik hem het certificaat liet zien (nou ja, we hadden er een!), accepteerde hij de beslissing zonder tegenspraak. Daarna gingen we eindelijk aan de slag met het heerlijke, ouderwets opgediende diner (er was ook lunch, maar tegen de tijd dat ik klaar was met inpakken was het op...).
We zijn vandaag vrij vroeg naar bed gegaan: we lagen al om 1 uur te slapen. Eindelijk blij, ontspannen, tevreden, maar vreselijk moe. Morgen is de inhuldiging, tot ziens en we gaan naar huis...