4 oktober 2019 - Autorijden in Dakar is een nachtmerrie. Ik heb de middelbare school voor stucwerkpolitiek voortgebracht, ook al ben ik geen angstig type: ik probeerde niet te zien wat er op ons af kwam rennen, naar ons galoppeerde, ons pad kruiste, ik stopte zelfs met trappen en staarde alleen maar recht voor me uit, zonder bril, in de videozoeker, om het niet meer te zien, noch wat ik film.
Ik begrijp niet hoe we de door paarden getrokken koetsen die uit het niets opdoken, de auto's die uit de steegjes kwamen, de schapen en geiten die over de hopen puin reden die geen wegen konden worden genoemd, konden ontwijken. directionele taxi's, bussen en vrachtwagens die elkaar vertrappen. Dan hebben we het nog niet eens over de straatverkopers en de Taliban: tijdens een langere wachttijd word je geconfronteerd met de complexe selectie van een supermarkt: kleding, schoenen, ondergoed, eten, drinken, fruit, schoonmaakproducten, insectenwerend middel, kleine stukjes meubels, je hoeft de deur niet eens uit, het komt in elk huis: "online winkel" Afrikaanse stijl. Ik denk dat we de "luier" van een kind naar Abdou ca. Hij stopte op 1 cm van de vloerrem toen de 2-jarige vorm voor ons uit rende. Dit was ook de druppel voor hem, nadat de weg die naar de School of Hope leidde om de een of andere reden was afgesloten en we elke 5 minuten stopten op doodlopende wegen, steegjes, rioolmoerassen, stapels stenen en 1,5 uur lang naar de juiste weg zochten , die sinds vorig jaar herbouwd bleek te zijn. dat je nu dankzij de verbreding in principe vanaf de weg de schoolpoort in kunt springen. Meneer Gueye, de directeur van de school, is gewend om rustig te lezen op een plastic stoel in de dieselrook, die ons opwacht bij de schoolpoort.
Het eerste wat opviel was dat er hier binnenkort geen onderwijs meer zou zijn. Het hele gebouw wordt herbouwd. Het bleek dat ze een inspectie kregen van het ministerie en ontdekten dat het gebouw levensgevaarlijk was. Dus verhuizen ze terug naar de oude school achter het gebouw, waar maar 6 kamers zijn, maar ze verhuren er vlakbij nog 4 aan de senioren. Dus, na met de kinderen en ouders te hebben gesproken en de geschenken van de supporters te hebben overhandigd, gaan we naar de school... die, zelfs met de grootste welwillendheid, slechts een hoop puin is... Geen water, geen elektriciteit . Meer precies, er is water, omdat een deel van de muren pure schimmel is, het pleisterwerk aan het verwering is en het dak vierkante meters mist.
Natuurlijk is het op die manier tenminste helder, omdat het het licht van bovenaf komt.
Overal weggegooide meubels, het is onvoorstelbaar dat hier maandag 270 kinderen les krijgen! Ze lachen me gewoon uit, geloof me, ze beginnen morgen, maandag is alles in orde... nou... we zullen zien!
Tijdens het gesprek blijkt dat het schoolgebouw pas vorig jaar is verhuurd en dat de huisbaas het nogal langzaam aan het renoveren is. Als het klaar is, trekken ze terug, de puinhoop is slechts een tijdelijke oplossing: het werktempo in Afrika kennende, kan het erg lang duren, hoewel we dit voorjaar al een wonder hebben gezien in Mali. Hun doel zou zijn om deze stapel ruïnes te ontwikkelen tot een school met 12 klaslokalen met elektriciteit en water. En er zouden banken nodig zijn om de kinderen te huisvesten. De buurt is erg arm, de kinderen kunnen alleen hier terecht en vaak betaalt de school zelfs de schoolboeken van de kinderen, omdat de ouders zo arm zijn. Ze sturen niemand weg omdat ze het collegegeld niet kunnen betalen, ze wachten tot de betalingsmoeilijkheden zijn opgelost - Inchallah. Sinds de oprichting (1985) hebben hier 20.075 kinderen die de 6e klas hebben voltooid en 9.281 die de 7e-10e klas hebben voltooid, hier deelgenomen. klas. Het zou dus mogelijk zijn om hier een school te bouwen, op deze ca. 300 m2 oppervlakte, om er een goede school van te maken. Het zou een mooi project zijn... Ik zou graag willen dat vrijwilligers komen helpen om het te bouwen en het daarna te verfraaien... mijn hoofd begint meteen te tollen.
In de middag gaan we er middenin, op bezoek bij familie. Dit verbaast me, aangezien het vrijdag is, iedereen in de moskee is, zo hadden we het niet gepland, maar zij wel. Dus gingen meneer Sall, de financier, en ik de steegjes van de sloppenwijk in om de families van de oude en nieuwe begunstigden te ontmoeten. De eerste is Fatou Mboup, wiens vader, zo blijkt, behoorde tot een familie van griots, d.w.z. volksverhalenvertellers, en alle leden van de familie zijn griots. Met alle zegeningen en vloeken van dien: want die zijn niet nodig tijdens grote feestdagen als ze honger lijden. Vader was al overleden en moeder liet de 6 kinderen achter bij de vaderlijke familie en verhuisde 60 km verderop. Fatou is erg goed, ze zingt zelfs een liedje voor haar supporter, de familie doet mee, ook vandaag zullen we niet zonder muziek zitten (ik heb een video gekocht)! Vorig jaar dachten we dat het lot van Ibrahima Balde niet erger kon worden, ze leefden van het geld dat hun oma op de markt bedelde. Nou, het kan erger: de grootmoeder is overleden en de blinde grootvader wordt onderhouden door de uitgebreide familie. Hij studeert echter zo goed dat hij het examen aan het einde van groep 6 1 jaar eerder heeft gehaald, dus de extreem slimme jongen die nog steeds dokter wil worden en boeken en kleding wil, kan tegelijkertijd 2 jaar overslaan. Hij heeft nog nooit een enkel boek gehad, hij antwoordt wanneer hem wordt gevraagd, en wanneer hij hoort dat hij alle schoolboeken zal krijgen, overspoelt ongelooflijk geluk zijn droevige gezichtje en zien we hem eindelijk glimlachen! Je leert het zeker!!! We bezoeken ook nieuwe kinderen, ze verwelkomen ons overal vriendelijk, we moeten zelfs op twee plaatsen eten...de beroemde Senegalese teranga, de gastvrijheid is overal voelbaar.
We eindigen na 6 uur en gaan naar huis. De weg is nog steeds afgesloten, dus we belanden weer in de steeg. Abdou lacht niet eens als ik soms sis, een beetje schreeuw, roep dat hij eraan komt! het komt eraan! het komt eraan! en ik pers water uit de majreva's. We bereiken eindelijk de oceaankust, een brede weg. Op de enorme golven stroomt een levendig leven, de Senegalezen, bij wie sporten erg populair is, rennen, turnen, voetballen en versterken hun team. Ik kijk jaloers naar de mensen die baden in de zonsondergang: wat zou ik er niet voor over hebben, al was het maar voor 5 minuten, maar ik zou verkouden kunnen worden... het was ook 37 C vandaag...