Vrijdag 15 maart 2019 De dag dat de naam "Ániessz" me voor altijd bijbleef. (Vanmorgen waren Andi en Jim al tegen me aan het schreeuwen vanaf de andere kant van het schoolplein...)
Gelukkig voor ons zijn de beloofde 50 graden ons tot nu toe ontgaan, maar het wordt steeds heter en heter, de temperatuur is langzaam gestegen van de aanvankelijke 35°C naar 39°C. Tegen die tijd had onze uitputting koorts bereikt (wat alleen maar werd versterkt door de constante zorg dat de vrachtwagens te laat zouden komen). Dit had twee gevolgen. Een daarvan is dat we door zelfbeheersing verslapt door vermoeidheid, tijdens verschillende autoritten gedurende de dag met onze lokale helpers (waaronder de directeur en haar dochter) hebben geschreeuwd en gehuild, vaak zonder zelfs maar te weten waar we om lachten. En de andere is dat ik nu veel concentratie nodig heb om me alle gebeurtenissen van vandaag te kunnen herinneren. Om de humoristische scènes, de charmante kleine taallessen en de diepgaande uitleg van precieze details af te wisselen, geef ik vandaag, zoals voorheen, het toetsenbord aan Andi. Achter de veranderende gebeurtenissen van de dag sleepte de uitputtende taak van het nemen van metingen en het organiseren van de vrachtwagens, die Jim coördineerde met letterlijk de halve wereld en het grootste deel van Mali, constant op de achtergrond. De belangrijkste reden voor de opwinding was dat de vrachtwagens sinds gistermiddag geparkeerd stonden in het 8 km lange niemandsland tussen de Mauritaanse en Malinese grens, en iemand die ons ging helpen, een zekere Vincés Láng, riep: "Ik zal er zijn." binnen een uur" met alle originele papieren, verdween hij en werd die nacht nooit meer gezien.
'S Ochtends ontmoetten we een Hongaar die hier al 10 jaar woont, die zei dat als ze vanmorgen het gebied niet verlaten, we het moeten vergeten, want vandaag is een dag van gebed en daarom werkt niemand. En ze bleven ons geruststellen door vaak "Insallah" te zeggen (dat wil zeggen zoals Allah het wil), zodat we ons geen zorgen hoeven te maken, alles komt goed, de "vermoeide pas" die ze nodig hebben om de Malinese grens over te steken als een mes en het land bereidt zich al voor. We begonnen de dag in zo'n stemming. We begonnen meteen met een ongepland en onverwacht bezoek: vanuit school bezochten we de Bozola Districtsdirectie van het Ministerie van Onderwijs. (Hier werd ik voorgesteld als "Ányessz" zonder na te denken...) We presenteerden het werk van de Stichting (ze luisterden met grote belangstelling en waardering), toonden onze website en bespraken enkele oude en actuele kwesties die verband houden met het onderwijssysteem. De voortdurende stakingen van leraren op openbare scholen vanwege lage salarissen en het probleem van ontbrekende geboorteaktes werden besproken, aangezien een kind dat er geen heeft, niet naar school kan. Ik kon vragen stellen over het schoolsysteem - ik maakte goed gebruik van het nieuws dat in de Nieuwsbrief verscheen - inderdaad, als ik het over het Senegalese systeem had, maakte mevrouw Traoré, de directrice, ijverig aantekeningen. De afgevaardigde van het ministerie, die de indruk wekte een "bedoeïen" te zijn, en Jim kwamen snel tot zichzelf, toen tijdens het uitwisselen van contacten de mobiele telefoon van de heer trilde met de muziek van Star Wars bij elke druk op een knop. Ondanks het gewicht en de ernst van de aan de orde gestelde kwesties, zijn we erin geslaagd om tot overeenstemming te komen, we vertrokken in een goed humeur, lachend en samen foto's maken. Terug op school (waar we weer getrakteerd werden op stoofvlees van schapenvlees) ging de organisatie op verschillende assen verder met de directeur, de oppas en de leerkrachten. De reden is dat "de internationale situatie steeds verslechterde" met betrekking tot vrachtwagens, dus plannen A, B, C, D (...) werden gemaakt voor de duur en uitvoering van elk programma - we konden hem nauwelijks volgen.
Daarom rustten we ook niet tijdens de lunch, want we vroegen naar het lot van al onze oud-studenten, waarom ze slecht studeerden en wat er met wie gebeurde. Natuurlijk zijn er mensen die niet wilden studeren, er zijn er ook van wie de moeder het gezin verliet en zijn resultaten verslechterden omdat hij een beetje geestelijk gestoord was, en wat betreft mijn zoon die na 5 jaar werd verzorgd, hij is ook christen! En over een van onze middelbare scholen, dat ze vorig jaar een kind had gekregen, maar dat de vader, die ongehuwd was, het kind meenam, zodat hij de school kon voortzetten.
Diokunda, die werd gevonden in een armoedig hoopje afval, zou in grote problemen moeten zitten, want de oude dame die hem in huis nam en liefdevol opvoedde, wil het huis waarin de familie woont voor hem verlaten, dus de hele familie haat hem ... hij is pas 9 jaar oud ... wat als zijn "moeder" sterft? We hebben de EHBO-doos geopend omdat een van de kinderen een enorme snee in zijn dij had, we hebben hem tijdelijk behandeld en naar het ziekenhuis gestuurd om te worden gehecht, omdat de wond zo open was...
Na de rust zijn we, op krachten gekomen, op bezoek gegaan bij de laatste 10 gezinnen bij 39 graden, waar we de levensomstandigheden van de zeer kleine kinderen, die volgend jaar naar school gaan, hebben beoordeeld en foto's van hen hebben gemaakt voor hun toekomstige achterban. We waren erg laat klaar, het was al donker toen we terugkwamen op school. De kleine menigte was mooi, ze waren zachtaardig, ze zongen, dansten, reciteerden of kropen gewoon verlegen op het kleine aantal stoelen. Maar er waren mensen die al wisten dat ze een auto of een motor wilden en een "tuvab" wilden zijn, wat een blanke man en een predikant betekent.
Vandaag was het vrijdag, "gebedsdag". Op andere dagen deed de directrice tijdens onze "lunchpauze" haar ceremonie om ons heen op haar gebedsmat, maar vandaag zagen we ook de leerkrachten op de gebedsmat op het schoolplein. Het was voor mij een heel bijzondere en boeiende ervaring! (Trouwens, ik geef ze alle eer dat ze elke dag schoon, "vers gestreken" en goed gekleed op school zijn, zelfs in deze omstandigheden. Ik kan me niet eens voorstellen hoe het elke dag kan worden gedaan zonder stromend water in een plek waar water uit het plafond komt alles onder het stof, Afrikaans rood zand tot op de grond, en de ogen rollen door de straten. Petje af!) Vroeg in de middag kregen we geweldig nieuws: de vrachtwagens mochten eindelijk de grens met Mali - ze zouden hier morgenmiddag moeten aankomen! We zijn onbeschrijfelijk opgelucht: ik denk dat we vandaag rustig kunnen slapen - en Andi droomt toch ook niet van vrachtwagens! En ik val flauw onder de klamboe (het is al ver na middernacht en we moeten morgenochtend om 8.30 uur in het veld zijn). buik. Hij werd niet eens wakker toen ik de kamer binnenkwam...