Donderdag 14 maart 2019. In ruil voor de hulp die AHU ons het afgelopen jaar heeft gegeven, hebben we in de eerste helft van vandaag foto's gemaakt van de kinderen en hun gegevens vastgelegd bij een door hen ondersteunde kleine hulp aan gehandicapte kinderen. Onze lunch werd weer bij ons op school verzorgd (was ook erg lekker vandaag, rijst met iets van pittige goulash met veel uitjes), daarna hebben we een praatje gemaakt met de sportcommissie van de school. organisatie van de Olympische Spelen voor Studenten en een mogelijke alternatieve oplossing als de vrachtwagens met een nieuwe vertraging zouden aankomen.
Er is veel opwinding als ze arriveren, want door de onvoorziene vertraging hebben we het hele schema al teruggedraaid en gisteren zijn de uitnodigingen naar de halve wereld gestuurd voor de opening van de computerzaal op maandag. We moeten de computerruimte en de bibliotheek bouwen voor de openingsceremonie en we moeten ook de cadeaus bezorgen, ons weekend zal ook niet saai zijn. Dus laten we teruggaan naar de Olympische Spelen, de alternatieve oplossingen volgend, de tennisbal is oranje geworden, die in plaats van een tennisracket tijdens de race op de kinderplanken moet worden gebalanceerd, en de stok wordt een banaan en de sleepkabel wordt een geweldig hulpmiddel voor touwtrekken. Toen we ze lieten rennen terwijl ze een sinaasappel op het bord balanceerden, lachten ze eerst om hoe gemakkelijk het was: toen kwamen ze elkaar lachend tegen toen ze het probeerden en vielen ze een trede. Vanwege de hitte zijn de Olympische Spelen vroeg en we hebben uitgerekend hoeveel water de kinderen nodig hebben, hoeveel sinaasappels, bananen en schoolborden er nodig zijn. Daarna hebben ze onderhandeld dat de voetbalkinderen ook sinaasappels zouden krijgen, en zelfs de beker zou naar het winnende voetbalteam gaan, want dat is echt gaaf!
Een andere zeer belangrijke gebeurtenis volgde: de moeders en grootmoeders van de reeds ondersteunde kinderen en van de nieuwe kinderen die tot het programma waren toegelaten (en zelfs de vaders die voor de gelegenheid gekleed waren) kwamen naar de school, naar de "ouderbijeenkomst" van de Stichting, voor informatie en discussie - met als resultaat gemeenschappelijke doelen en het was een wederzijds en enthousiast welkom van toekomstige projecten, ideeën die de gemeenschap ondersteunen en helpen. Toen ze de eenvoudige binnenplaats van de school binnenstroomden, gekleed in prachtige, kleurrijke en fantasievolle jurken, was het een gezicht als een exotische modeshow - maar dan nog waardiger, opwindender en hoopvoller! Er kwamen veel mensen op af: de hele tuin stond er vol mee! (Er was één gezin waar de ouders niet thuis waren toen we gisteren op bezoek waren: ze kwamen vandaag goed gekleed en vroegen ons specifiek om met het kind op de foto te gaan.) Het is in het Bambara vertaald door de directeur en een van de leraren van de school: beide begiftigd met echte oratorische vaardigheden. De vermelding van ons basisidee van Mandela wekte bij hen zulke diepe en lang verlangde gevoelens en gedachten op dat ze, door de interpretatie van tijd tot tijd te onderbreken, het enthousiasme van het geëlektrificeerde publiek, dat aandachtig luisterde en luid neuriede, verder verhoogde. goedkeuring, met hun toespraken die het leren aanmoedigen. Toen we vervolgens vroegen wat ze vonden van wat er was gezegd, begonnen de ouders heel spontaan naar ons toe te komen om hun mening te geven over de naar voren gebrachte ideeën, om ons te bedanken voor ons werk en om ons te verzekeren dat ze de verwezenlijking van onze gemeenschappelijke doelstellingen verwelkomen. en zijn daarin partners. Om dit te doen, zullen ze gaan zitten en een materiaal voorbereiden over wat ze denken. We kijken uit naar de werken... Daarna begon een zeer vrije en vreugdevolle massale fotoshoot in de hele tuin, die nooit leek te stoppen...
Het is een groot genoegen dat onze begunstigden naar ons toe komen en proberen te communiceren: ons niveau Frans is bijna hetzelfde, dus soms slagen we. Eindelijk, aan het eind van de dag, leerden we elkaar: ze leerden me Bambara, ze corrigeerden mijn uitspraak strikt en herhaalden de woorden verschillende keren voor mezelf, en ik leerde ze Hongaars: toen stierf ik toen dat ze probeerden de woorden stil te zeggen geconcentreerd fronsend, dan hardop, zwijgend hun mond bewegend.
Vandaag gingen we verder dan de "dank u" en "hallo" groeten. Na de hele dag werken en de hitte keerden we vol energie terug naar de accommodatie, in de hoop dat de vrachtwagens die vandaag de grens oversteken ook snel zullen arriveren - misschien morgenavond.
's Avonds vervolgden we de werkdag weer in de Sleeping Camel - maar daarvoor behaalden we weer de eerste plaats in de traditioneel gehouden quiz in de tuinkamer, met ons gemengd Frans-Hongaars-Noors team. Andi heeft een grote rol gespeeld in de West-Afrikaanse muziek!