Op zondag (21 juli) kwam ik thuis uit Dakar, Senegal, na een knutselkamp op de School of Hope, georganiseerd en ondersteund door Afrika Máskén Alápítvány, twee basisscholen in Boedapest, Kada Mihály Primary School in Kőbánya en Imre Nagy Primary School en Elementary Art School in Csepel Met behulp van donaties van scholieren.
De pakketten werden lichter op weg naar huis, maar mijn ziel was gevuld met veel positieve gevoelens, herinneringen en energie.
Dakar, de hoofdstad van Senegal, het meest westelijke puntje van West-Afrika, is een contradictie op zich. Zoals Vándorboy in een van zijn blogs schreef, als je hier aankomt, ervaar je real-time reizen. Dit geldt zowel letterlijk als figuurlijk, want we lopen twee uur achter als we de West-Afrikaanse tijdzone binnengaan. Als de taxi het vliegveld verlaat en we over de overigens hoogwaardige snelweg rijden, krijg je het gevoel dat je dertig of veertig jaar terug in de tijd bent gestapt.
Het verkeer zit vast, de KRESZ bestaat alleen op papier, de auto's variëren van de luxe categorie tot de bijna uit elkaar vallende auto's. Als we de tolpoorten verlaten en de snelweg afslaan en richting de buitenwijken van Dakar rijden, richting onze accommodatie, wordt de chaos op de wegen steeds groter. Waar een weg is. Er zijn geen basiszaken zoals wegen schilderen, zebrapaden, stoplichten of verkeersborden, iedereen gaat waar en hoe hij wil. Het eindeloze zand is overal, de verstikkende geur van diesel stroomt door de neergeklapte ramen naar binnen, achter ons, naast ons, eenpaardskoetsen ontwijken de bussen die zijn geverfd met vervallen maar spectaculaire kleuren en patronen. Motoren, waar 2-3 personen op zitten, toeterend afwisselend met de geel-zwarte Touba taxi's, iedereen wil tegelijk de rotonde in en uit. Zittend achter de bestuurder blijf ik het onzichtbare rempedaal intrappen met mijn voet, ik hoop maar dat de bestuurder het soms vindt. In deze chaos rijden ze echter doodstil, alsof dit de meest natuurlijke manier van vervoer ter wereld is, geen vuisten schudden als iemand voor je stapt - en voetgangers en straatverkopers rennen vaak voor en naast de auto's - niet vloeken als een vrachtwagen tot de nok toe gevuld met bouwmaterialen voor je rijdt. Dit alles is natuurlijk, gebruikelijk, Afrikaans.
Onze bestemming is Rufisque, een nieuw deel van de stad dat momenteel in aanbouw is. Overal zijn de huizen met twee of drie verdiepingen en platte daken opgetrokken uit grijze baksteen met kolommen van gewapend beton. Het is alsof we een enorme bouwplaats zijn binnengelopen, er is van alles, van lege kavels tot half afgebouwde en volledig afgebouwde gebouwen, van kleine marktkraampjes tot een supermarkt. Het straatbeeld is weer een bonte stoet van overvolle kleuren: vrouwen gekleed in prachtige kleurrijke kleren, met kinderen op hun rug, hun bagage op hun hoofd dragend, mannen in werkkleding, of elegant, met telefoons in hun oren, zonnebrillen, een totale contradictie vergeleken met het stoffige straatbeeld. Er wordt handel gedreven, smeden raken elkaar aan, de geur van vers stokbrood uit de bakkers dringt onze neus binnen, maar slechts heel even, want de visafslag is er al, en laten we eerlijk zijn, de geur van vis is niet zo prettig .
Sinds de zomervakantie helpen de kinderen hun ouders op de markt, rennen ze rond in het zand, voetballen ze, wat een lange traditie is in Senegal, en worstelen ze. Er zijn veel wezen en halfweeskinderen, en veel jonge mensen zijn te zien rond grote kruispunten, bedelend met kleine plastic emmers in hun handen. Ik heb gehoord dat dit helaas op een georganiseerde manier wordt beoefend, kinderen dwingen te bedelen is ook hier een groot probleem en er is geen effectieve oplossing voor.
School is niet verplicht op staatsniveau, het is niet gratis en daardoor gaan heel veel kinderen niet naar school. De openbare scholen zijn overvol, tweehonderd mensen kunnen in één klas studeren en de opleiding is niet erg goed, door de stakingen vordert het onderwijs niet. Betaalde particuliere scholen zijn alleen beter omdat ze met kleiner personeel werken en de leraren beter gekwalificeerd zijn, maar zelfs onder deze omstandigheden laten ze, op zijn zachtst gezegd, te wensen over.
Op de school in de wijk Yeumbeul, waar de stichting mee samenwerkt, laat een raamopening in elk klaslokaal licht binnen voor de lessen, twee rijen vervallen houten banken met tafels wachten op de kinderen. Een krijtbord aan de muur, een tafeltje met een stoel voor de leraar. Dit is de uitrusting van een privéschoollokaal. Het pleisterwerk bladdert van de muren, hier en daar zitten schimmelplekken, de vloer zit vol gaten en af en toe lopen er kakkerlakken van tien centimeter tussen de benen. In de pauze tussen de twee sessies, terwijl de kinderen op de mango's kauwen, verschijnt het schilderij op de tegenoverliggende brandmuur op het schoolplein: een Donald Duck. Nogmaals, een vreemde schoonheid die hier niet past, en het past hier, aangezien we op school zitten, maar vergeleken met de andere omstandigheden in de omgeving is deze kleine muurschildering als een omgekeerde antieke vondst.
Als onderdeel van het knutselkamp hebben we papier, kleurpotloden, plasticine, verf en ontwikkelingsspeelgoed gegeven aan kinderen die deze zelf niet zouden kunnen krijgen. De meest trieste ervaring en ook de meest ontroerende was toen ik ze leerde schilderen met waterverf. Ik dacht aan mijn dochters en hun tijdgenoten, aan wie we al op de kleuterschool laten zien hoe het is om creatieve dingen te creëren en te maken. Wat is fantasie? Wanneer de gedachte vrij zweeft en de ziel een afdruk achterlaat op papier of een stuk plasticine.
"Gebruik je fantasie!" - zei ik tegen de vele paar stralende ogen, maar het was moeilijk.
Ze deden het toch, ze kregen vleugels met de kleuren en de krijtjes. Een voor een verschenen de tekeningen, bloemen, bomen, symbolen en kleuren van Senegal op de vellen papier.
Voor de oudere kinderen en jongeren gaf ik iets serieuzere tekenlessen, die hadden al wat basiskennis, maar durfden vaak kompas en liniaal niet los te laten. Men zag dat de hulp zekerheid bood, ook hier ontbrak het vaak aan verbeeldingskracht. Er zijn echter veel getalenteerde jonge mensen en je zag dat die met een goede vakopleiding snel zouden opengaan.
De enige "grotere" kamer in het schoolgebouw, die twee ramen had, bestond uit gammele houten banken en tafels. Hard pleisterwerk op de muren, geramde vloeren, vuilnisbakken en het bord aan de muur met in cursieve letters het leerplan Franse literatuur.
Ondanks de omstandigheden bruisen de schoolmuren van vreugde, dit is de enige kans op een beter leven voor de vele kleintjes. Dus ik droeg bijna 40 kilo schoolspullen, ik kreeg een stralende glimlach, veel kusjes, veel warme knuffels, duizenden bedankjes, vreugde, plezier terug, dus ik denk dat het het waard was. Ik bedank de twee scholen in Boedapest, de Hongaarse kinderen en de Hongaarse supporters, met wier hulp Afrikaanse kinderen die anders niet zouden kunnen leren, kunnen leren. Ik blijf kussen, glimlachen, dankbaarheid in de ogen sturen. Dank u dank u!
De tegenstelling die in de school wordt ervaren, zet zich ook op straat voort, de muren van de nauwelijks afgewerkte, nog niet gepleisterde huizen hebben al een paar siertegels, de poort is van smeedijzer, evenals de balkonleuningen en de raamroosters. Je kunt zien dat als het klaar is, het prachtig zal zijn, net als de hele stad. In de straten, naast de vers geasfalteerde wegen, stroomt echter afval, lopen geiten en magere runderen tussen de auto's, alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Maar deze foto is ook maar een klein pluisje, een piepklein puzzelstukje uit de enorme puzzel van Senegal. De tijd staat stil, of in ieder geval vertraagd, "We komen er wel...", zegt de Afrikaanse man, en dat is een heel vreemde mentaliteit in Europese ogen. Ze haasten zich niet, ze haasten zich nergens, zoals een Afrikaans gezegde luidt: "Afrikanen hebben tijd, Europeanen hebben een horloge."
Na de twee rustige weken ga ik weer naar huis. En hoewel ik vol ervaring zit, vol gemengde gevoelens - de kinderen en het Senegalese volk zullen voor altijd in mijn hart blijven en ik heb de wens om meer te doen - is het goed om naar huis terug te keren. Toen het vliegtuig over Boedapest vloog, het ochtendzonlicht glinsterde op de kronkelende blauwe strook van de Donau tijdens de landing, wist ik dat ik thuis was. Maar ook een stukje Senegal landde die dag bij mij.